انواع کاربرد گریس
گریس (Greese) از گذشته های دور برای روانکاری استفاده می شده است. بنا به شواهد موجود قدمت استفاده از گریس به دوران مصر باستان و حتی پیشتر از آن زمان نیز برمی گردد و مورد استفاده در روانکاری قرار می گرفت. دقت کافی در ثبت پیشرفت ها و تحولات بزرگی که درباره ی انواع مختلف گریس، تا قرن نوزدهم که تا پیش از کشف نفت خام بود، رعایت نمی شد. گریس های روانکاری را بر مبنای زبری، نرمی و غیره در فضای ارزیابی و مورد آزمایش قرار می دادند .
بنابراین در این مقاله به معرفی کامل گریس، انواع و کاربرد آن می پردازیم.
تعریف گریس
گریس به ماده ی جامد یا نیمه جامدی گفته می شود که دارای گرانروی زیادی است و از مشتقات ترکیبی چند صابون یا نفت به وجود آمده است . در ساختار این ماده از پرکننده های استفاده شده است که به قطعاتی که متحرک هستند و با فشار زیادی کار می کنند بچسبد و جدا نشود .
گریس از مشتقات نفتی است که دارای گرانروی زیادی می‌باشد، انجمن تست مواد آمریکا (ASTM) یا The American Society for Testing and Materials گریس را ترکیبی نیمه جامد یا جامد تعریف کرده است. یک محصول نفتی و یک صابون یا ترکیبی از صابون، با یک پرکننده مناسب است که برای نوع خاصی از روانکاری تولید می شود.
تاریخچه تولید گریس
واژه گریس از ریشه لاتین واژه کراسوس به نام چربی گرفته شده است. منظور، روانکار گریس بوده که که از فرایند امتزاج یک پرکننده در روغن های پایه معدنی، سنتتیک یا زیست شناختی (بیولوپیک) به دست می آید.
نخستین گریس های ساخته شده، پایه کلسیم بود که به صورت ترکیب مواد بدون کاربرد گرما، به صورت سرد به دست می آمد. صابون از ترکیب یک چربی، روغن صمغ، یک نوع اسید چرب و یک قلیا، مانند آهک، ساخته شد. آمیختن آن ها در روغن های پایه معدنی و مقداری آب برای گسترش صابون در روغن منجر به ساخت گریس های نخستین شد .
اختلاط توسط دست انجام می گرفت که بعدها از ماشین بهره گیری شد. امروزه آن فراورده به دست آمده را ما به عنوان یک روانکار خوب نمی شناسیم اما برای وسیله های نقلیه با سرعت کم در سال های ۱۸۰۰ تا ۱۹۰۰میلادی، به اندازه کافی خوب بود و به مرور کاربرد آن محدود و بیشتر به نام روانکار اکسل نامیده می شد. اگر برای کاربرد در سرعت و یا گرمای زیاد به کار گرفته می شد، آب آن تبخیر و گریس قوام خود را از دست می داد. زیرا آبی که برای واکنش ماده به کار گرفته شده بود در خود گریس باقی می ماند.
باتوجه به گسترش صنعت و ساخت ماشین های نو، وسیله های برقی، لوکوموتیوها و … ، با کارکرد در سرعت و دمای زیاد، گریس های بهتری مورد نیاز شد. ساخت گریس های پایه کلسیم از چربی های جانوری و بهره گیری از گرما، جایگزین پخت سرد شد. این گریس دارای قوام بسیار نرم، کارا و مقاوم در برابر آب بود. برای ثبات صابون در روغن پایه معدنی، به گونه حتم می بایستی از آب بهره گیری می شد و مقدار آن بسیار کم، یک یا دو درصد بود. در نهایت این گریس برای مصرف هایی که دمای کاربرد نزدیک به دمای تبخیر آب داشت، تا حدودی مناسب بود. گریس پایه کلسیم، آب درون خود را تا مدت ها مشروط بر آن است که دمای کاربرد کم در حدود ۶۰ C ° باشد، نگهداری می کرد.
به مرور گریس ها پیشرفت کرده و به آنچه که ما امروز از انواع گریس شناخت داریم، تبدیل شدند .
دیدگاهی موجود نیست